Het lijkt in de huidige maatschappij bijna onmogelijk, iets doen voor een ander. Waar we na corona met zijn alle veel harder zijn geworden, waar we meer dan ooit leven voor onszelf. Maar afgelopen week heeft mij toch weer doen verbazen, dat als het nodig is, ik (wij) de mensen om ons heen hebben die daar anders over denken.
Afgelopen week werd ik gebeld door een verloskundige met een heel schrijdend verhaal. Moeder in een vreemd land heeft een kindje verloren. Stilgeboren, zoals we dat noemen. Alleen in een land waarvan je de taal niet machtig bent, waarvan je niet weet wat de gebruiken zijn, je af moet gaan op de mensen om je heen. En dit alles in een staat van intens verdriet. Zou ik dat kunnen? Zou ik kunnen vertrouwen op de mensen om mij heen die ik niet ken? Ik denk het niet….
Zoveel mensen met goede bedoelingen die allemaal wat anders zeggen, die allemaal een mening hebben en je dus van het kastje naar de muur sturen. Met gelukkig in dit geval was er een baken, de verloskundige. Ik heb beloofd geen namen te noemen in deze blog, omdat we dit echt met zijn alle gedaan hebben en dat niemand de credits alleen verdient. Maar wat een toppers zijn deze verloskundigen.
De vraag komt dan vanuit deze verloskundige. Nancy kan jij deze mensen helpen. Mijn eerste reactie is dan altijd meteen JA. Maar zodra ik ophang denk ik bij mezelf, maar hoe dan…
Wij zijn babyster, een gespecialiseerd bedrijf in baby- en kinderuitvaarten, denk ik dan. We werken samen met andere, dat is wat wij doen, waar we voor staan. Stuk voor stuk mensen die net als ons, met hun hart denken. In elke situatie weer. Met andere partijen willen we gewoon niet samenwerken. Dus Monique zei meteen al, dit komt goed.
Maar waar begin je? Ik ben begonnen met een rondje bellen, vertellen over de situatie en ik kreeg alleen maar hartverwarmende reacties. Echt waar, alle mensen die hieraan mee werkte (en ze weten zelf heel goed wie ze zijn) hebben deze uitvaart tot iets bijzonders gemaakt. Het hoeft niet veel te zijn, klein en intiem. Verdriet en dankbaarheid. Een plek om te kunnen rouwen. Maar ook een plekje in je hart. Deze mama heeft het allebei. Om meer konden wij niet vragen.
En dan toch ga ik nog een aantal mensen bedanken. Nu hoor ik jullie denken, maar dat zou je niet doen…. Nee dat klopt. Maar ik zal het uitleggen. Dankbaarheid komt in alle vormen en soms weet je zelf niet wat je hebt gedaan. Wij konden dit niet mogelijk maken zonder al deze mensen. Maar er zijn ook ouders, vrienden, vriendinnen, kennissen en vele andere die ook hebben bijgedragen. En dit doormiddel van “ons” troostkonijntje.
Iedereen die de afgelopen jaren een troostkonijntje bij ons hebben besteld dragen bij aan deze uitvaarten. Soms wat meer, soms doen we iets kleins. We mogen dit niet altijd delen, sommige ouders zijn dankbaar, maar willen dit niet delen met de rest van de wereld. Het verdriet alleen is al groot genoeg. Deze keer mochten we het wel delen, dat betekend niet dat deze moeder dankbaarder is, zeker niet. Maar alleen zo kunnen we laten zien dat dankbaarheid in vele vormen komt en dat het niet altijd direct gezegd hoeft te worden. Soms draag je ergens aan bij zonder dat je er direct mee te maken hebt. Hoe mooi is dat!
Dus wil je iets doen voor een ander, je kan bij ons nog steeds de konijntjes bestellen. En wie weet kunnen we dan nog veel meer ouders helpen. Want we kunnen alleen iets doen voor een ander met zijn allen
